Można grubiej…

Im materiał grubszy, tym lepiej chroni przed utratą ciepła. To prawda, ale nie wszędzie można tę zasadę stosować, nie zawsze też jest ona opłacalna. Ocieplenie ścian grubsze niż 20 cm wymaga specjalnych systemów mocowania, droższych niż standardowe. Wnęki okienne stają się głębokie, wpuszczają do wnętrza mało światła, a parapety muszą być bardzo szerokie, często trudno takie kupić. Warto stosować grube ocieplenie na poddaszach, oczywiście pod warunkiem że pozwala na to wysokość pomieszczeń. Jedną warstwę izolacji układa się między krokwiami, a drugą pod nimi, dzięki czemu eliminuje się mostki termiczne wzdłuż krokwi. Jeśli na poddaszu nie ma zbyt wiele miejsca i zmieści się tylko izolacja międzykrokwiowa (co często zdarza się w budynkach remontowanych), powinno się wybierać materiały o jak najmniejszej przewodności cieplnej. Dzięki temu połać między krokwiami będzie miała bardzo dobry współczynnik przenikania ciepła i nawet po uwzględnieniu poprawki na krokwie pozostanie on na wymaganym przez normę poziomie 0,3 W/(m2-K).

…albo cieplej

Materiały o niskich współczynnikach przewodzenia ciepła pozwalają na bardzo efektywne docieplenie budynku. Jednak najbardziej docenia się je w miejscach, w których nie da się ułożyć grubej izolacji, a zależy nam na zachowaniu korzystnych parametrów cieplnych. Są to skosy na niskich poddaszach, podłogi i tarasy (wszystkie ich warstwy ułożone na płycie muszą się zmieścić pod ościeżnicą drzwiową), otuliny murłat i żelbetowych wzmocnień budynku. Zalety cieńszej warstwy izolacji widać również w przypadku ścian zewnętrznych, bo łatwiej ją zamocować, a na obróbki zużywa się mniej materiałów. Izolacje o obniżonym współczynniku A są droższe od standardowych, ale po uwzględnieniu mniejszego zużycia materiałów i często ich łatwiejszego układania końcowy koszt bywa zbliżony do ceny zamocowania standardowej izolacji. Orientacyjny koszt materiałów izolacyjnych i ich wpływ na parametry cieplne przegrody Przyjęto tu do wyliczeń dom z poddaszem użytkowym o powierzchni około 160 m2. Ściany budynku są z bloczków z betonu komórkowego grubości 24 cm, ocieplane styropianem o frezowanych krawędziach (eliminacja poprawek na nieszczelności w miejscach łączenia płyt). Przyjęto poprawkę na okna 0,05 W/(m2-K). Dach jest dwuspadowy, o kącie nachylenia 30°, krokwie mają wymiary 8 x 16 cm (uwzględniono wpływ krokwi na parametry cieplne połaci). Powierzchnia dachu podlegająca ocieplaniu – około 120 m2. 15 cm, uzyskując w obu przypadkach przegrodę spełniającą warunki normowe. Dzięki temu ogranicza się grubość całej przegrody. Za porównywalną kwotę można kupić styropian grubości 10 cm o niższym współczynniku przewodzenia ciepła lub standardowy grubości Grubsza warstwa wełny jest bardziej opłacalna pod względem parametrów cieplnych połaci i finansowym. Izolacja układana między krokwiami i pod nimi eliminuje wychładzanie dachu przez krokwie i dzięki temu współczynnik przenikania ciepła jest lepszy. Wełna o niskim k jest jednak dobrą alternatywą dla niskich poddaszy, kiedy staramy się ograniczyć grubość izolacji, aby nie obniżać poziomu skosów.